Want create site? Find Free WordPress Themes and plugins.

پاورپوینت تحلیل مجموعه امیر چقماق یزد

این فایل شامل بررسی معماری مجموعه امیر چقماق واقع در یزد دارای 48اسلاید قابل ویرایش می باشد. این فایل به گونه ای تنظیم شده ؛ که می توان قالب آن را به دلخواه تغییر داد واین پاورپوینت برای دانشجویان رشته معماری کاربرد دارد.از این رو در ادامه ابتدا فهرست مطالب ؛ سپس مختصری از متن ودر پایان پیش نمایشی از اسلایدهای این پاورپوینت قرار داده شده است. برای درک بهتر مطالب نیز از خطوط گرافیکی استفاده شده است.

پاورپوینت مجموعه امیر چقماق-یزد ، 48اسلاید، قابل ویرایش، شامل:

معرفی امیر چخماق یزد
تاریخچه میدان امیرچخماق
دوره صفوی و قاجار
دوره پهلوی
معرفی مسجد امیرچخماق
موقعیت مسجد امیر چخماق
بازار حاجی قنبر

آب انبار امیر چخماق

ویژگی معماری
تکیه امیر چخماق
بررسی مناره ها
محراب
نورگیری شبستان
بقعه‌ی ستی فاطمه
تزیینات
کتیبه
نخل تاریخی امیرچخماق
موزه میدان امیر چخماق
پلان تکیه
مقطع
سایت پلان
و…

مختصری از متن:

میدان امیر چخماق، اثری از قرن نهم هجری و زمان حکومت تیموریان بر ایران بوده و توسط امیر جلال الدین چخماق ساخته شده است. وی که از سرداران و امرای شاهرخ تیموری بود، پس از رسیدن به مقام حاکمیت یزد، با همکاری همسر خود، ستی فاطمه خاتون، مجموعه‌ای متشکل از تکیه، میدان، حمام عمومی، کاروانسراها، خانقاه، قنات خانه و چاه آب سرد را برای آبادانی یزد ساخت.
مهم ترینِ این بناها مسجدی با نام مسجد جامع نو در محلی به نام ده یا کوی دهوک سفلی بود. وی در جلوی این مسجد، میدانگاهی بزرگ نیز ایجاد کرد تا جلوه ای متفاوت به آن بخشد. آن میدانگاه از همان زمان به میدان امیر چخماق مشهور شد و کمی بعدتر، بنای مسجد را نیز، مسجد امیرچخماق خواندند.
در سال ۱۳۳۰ تکیه امیر چخماق، در سال ۱۳۴۲ مسجد امیر چخماق و در سال ۱۳۸۵ انبار آن در لیست آثار ملی ایران قرار گرفتند. این میدان که نماد شهر یزد به حساب می آید در امتداد خیابان سلمان فارسی قرار دارد و مسیرش ماشین رو است ولی قرار است که به زودی برای حفظ این مجموعه تاریخی به پیاده رو تبدیل شود. اخیرا نمای این میدان با حوض و مجسمه های مسی بسیار جذاب تر و باشکوه تر شده است.
در اوایل قرن سیزدهم هجری، میدان جلوی مسجد و سردر بازار تبدیل به حسینیه شد؛ البته به احتمال زیاد، کاربری حسینیه نداشته است چرا که در آن زمان هنوز استفاده از حسینیه ها به شکل امروزی رواج نداشت و ساخت چنین فضاهایی از زمان صفویه به بعد در ایران رواج یافت. در زمان فتحعلی شاه قاجار شخصی به نام حاجی حسین عطار، بخشی را بر شبستان مسجد افزود و قسمت‌هایی از مسجد را نیز مرمت کرد.